Religie

W Japonii nie ma jednorodności religijnej, a najczęściej spotykane wyznania to shintoizm, buddyzm, konfucjonizm, taoizm i chrześcijaństwo.

Shintoizm: tradycyjna religia Japonii oparta na mitologii japońskiej, charakteryzująca się politeizmem, oraz różnorodnością przejawów i kultów. Wierzenia shintō nie mają wspólnego kanonu, organizacji ani świętych ksiąg.

Szinto (Droga Bogów, Szlak Bogów) jest terminem używanym, żeby odnieść się do zbioru wierzeń i praktyk, związanych z pierwotnymi wierzeniami Japonii, poprzedzającymi przybycie buddyzmu, jednak wpłynął on na nie znacząco. Pogląd szinto na świat kreuje panteistyczne uniwersum pełne `kami`, duchów czy bogów, z różnymi stopniami mocy.

Bogowie Szinto lub `kami`, są czczeni w świątyniach (`jinja`). Wszystkie naturalne obiekty i fenomeny były uznawane przez ludzi za mające `kami`, tak więc bogowie Szinto są nieprzeliczeni … Stopniowo praktyka Szinto koncentorwała się na oddawaniu hołdów zmarłym przodkom. Z tego powodu, nie było jakichś specjalnych liderów w religii Szinto, nie ma też książek i pism świętych. Że liczba bogów Szinto była ogromna może zobrazować zdanie z mitów Japonii — fraza `jaojorozu no kami`, znacząca „osiem milionów kami".

Chociaż po każdej osobie oczekuje się, że po śmierci stanie się `kami`, szinto znacznie więcej wagi przywiązuje do obecnego życia niż do rozpraw o „życiu po śmierci". Ten świat zawiera bowiem „szkodliwe substancje", a rytuały Szinto często zawierają mentalne i fizyczne „oczyszczenie" danej osoby, która weszła w kontakt ze „szkodliwą substancją", taką jak na przykład otarcie się o śmierć. Woda lub sól często są używane w takich rytuałach.

Buddyzm: to nauki o naturze umysłu pochodzące od historycznego Buddy Siakjamuniego, który żył i nauczał ponad dwa i pół tysiąca lat temu w północnych Indiach. Celem praktyki buddyjskiej jest osiągnięcie całkowitego urzeczywistnienia potencjału umysłu i doświadczenie trwałego szczęścia – oświecenia. Każdy może je urzeczywistnić, dlatego buddyzm nazywany jest religią doświadczenia. W buddyzmie istnieje wiele tradycji, szkół i stylów praktyki. Diamentowa Droga linii Karma Kagyu to najbardziej porywający obszar buddyjskich nauk, idealny dla niezależnych, pełnych radości ludzi. 

Podstawowe założenia buddyzmu wyłożone są w Czterech Szlachetnych Prawdach, sformułowanych przez Buddę Śakjamuniego podczas pierwszego kazania w Parku Gazeli, w Sarnath. Cztery Szlachetne Prawdy są akceptowane bez zastrzeżeń przez wszystkie tradycje buddyjskie. Są to:

1. Pierwsza Szlachetna Prawda o Cierpieniu – "Narodziny są cierpieniem, starzenie się jest cierpieniem, śmierć jest cierpieniem. Smutek, lament, ból, zgryzota i rozpacz są cierpieniem. Towarzystwo nielubianych jest cierpieniem, rozłąka z ukochanymi jest cierpieniem. Niemoc uzyskania tego, co się chce, jest cierpieniem. Pokrótce – pięć skupisk istnienia związanych z przywiązaniem jest cierpieniem."
2. Druga Szlachetna Prawda o Przyczynie Cierpienia – przyczyną cierpienia jest pragnienie.
3. Trzecia Szlachetna Prawda o Ustaniu Cierpienia – ustanie cierpienia to całkowite zaniknięcie i ustanie, wyrzeczenie się, zaniechanie, wyzwolenie, puszczenie pragnienia.
4. Czwarta Szlachetna Prawda o Ścieżce Prowadzącej do Ustania Cierpienia  – drogą do ustania cierpienia jest Szlachetna Ośmiostopniowa Ścieżka – właściwy pogląd, właściwe postanowienie, właściwa mowa, właściwe działanie, właściwy żywot, właściwe dążenie, właściwe skupienie, właściwa medytacja.

Dalsze nauki są wyprowadzane od Czterech Szlachetnych Prawd, stanowią ich analizę i rozwinięcie. Jednak do prawidłowego ich zrozumienia konieczne jest też zrozumienie doktryny nietrwałości oraz braku wiecznego "ja", tzn. faktu, że wszelkie przejawiające się zjawiska pozbawione są trwałej "istoty"/substancji, że istnieją we wzajemnej współzależności, a nigdy niezależenie od warunków.

Konfucjanizm: system filozoficzno-religijny zapoczątkowany w Chinach przez Konfucjusza (Kong Fuzi, Kongzi) w V wieku p.n.e., a następnie rozwinięty m.in. przez Mencjusza (konfucjanizm idealistyczny) i Xunzi (konfucjanizm realistyczny) w III wieku p.n.e.
Konfucjanizm głosi, że zbudowanie idealnego społeczeństwa i osiągnięcie pokoju na świecie jest możliwe pod warunkiem przestrzegania obowiązków wynikających z hierarchii społecznej oraz zachowywania tradycji, czystości, ładu i porządku.
Dokładne określenie, czy konfucjanizm jest religią, czy filozofią jest trudne. Według europejskich kryteriów jest to mieszanka pojęć religijnych, społecznych, ekonomicznych, etycznych i obyczajowych tworzących spójny, choć nie do końca zdefiniowany światopogląd.

PODSTAWOWE POJĘCIA KONFUCJANIZMU:

Niebo

Koncepcja wspólnego ducha przodków została w konfucjanizmie przeniesiona na wyższy stopień abstrakcji. W konfucjanizmie przyjęto, że wszyscy „godni” przodkowie, ze wszystkich wcześniejszych pokoleń łączą się w jeden, bezosobowy byt absolutny sterujący losami świata, który oznaczano w tekstach tym samym znakiem co słowo „niebo”. Niebo (天, Tian) jest kluczowym pojęciem w konfucjanizmie, choć nie jest ono dokładnie zdefiniowane.

Niebiański porządek, niebiański spokój

Sterowanie losami świata przez niebo nie odbywa się jednak bezpośrednio, tak jak to ma miejsce w przypadku koncepcji chrześcijańskiego Boga, lecz poprzez rodzaj życzliwej propozycji – rodzaju idealnego planu dla świata, którego pełne wykonanie zapewniłoby stworzenie doskonałych relacji między wszystkimi stworzeniami. Stan taki określa się jako tzw. niebiański spokój. Osiągnięcie tego stanu zależy jednak od dobrej woli i działań ludzi aktualnie żyjących na świecie i niebo nie ma żadnej bezpośredniej mocy, którą by mogło narzucić ludziom ów stan. Postępowanie przybliżające do tego stanu jest w systemie etycznym konfucjanizmu równoznaczne z postępowaniem dobrym, zaś oddalające od tego stanu postępowaniem złym.

Rytuał i obyczaje

W tej sytuacji zadaniem mądrych i godnych ludzi jest więc w pierwszej kolejności rozpoznanie planu nieba – czyli nauczenie się co jest zgodne, a co nie jest z niebiańskim porządkiem. Jest to podstawowa wiedza, bez której nie można w żaden sposób osiągnąć stanu niebiańskiego spokoju. Wiedza ta nie jest nikomu dana automatycznie i można ją posiąść wyłącznie poprzez obserwację skutków działań swoich i innych ludzi, przy czym przyjmuje się tutaj, że dowodem na działanie zgodne z niebiańskim porządkiem, jest fakt, że w długiej perspektywie czasowej owo działanie przyniosło pozytywny skutek. Szczególne znaczenie ma tu zwłaszcza studiowanie efektów działań wcześniejszych pokoleń, aby uniknąć powielania ich błędów a za to powtarzać jak najczęściej działania, które przyniosły pozytywne skutki.
Im więcej tego rodzaju wiedzy się zgromadzi i im bardziej będzie ona szczegółowa, tym większa szansa osiągnięcia niebiańskiego spokoju przez aktualnie żyjące pokolenie ludzi. Raz ustalona zgodność danego działania z niebiańskim porządkiem staje się swojego rodzaju świętością, którą należy w przyszłości jak najdokładniej powielać. Stąd, tradycja w konfucjanizmie ma tendencje do przeradzania się w sztywny rytuał.
Podejście konfucjanizmu do tak rozumianej tradycji bywa szokująco szczegółowe dla ludzi Zachodu. Obejmuje ono nie tylko podstawowe zasady etyczne, czy wiedzę socjotechniczną, ale także określa możliwie jak najbardziej precyzyjnie jak należy się zachowywać w danej sytuacji – łącznie z określonymi gestami, sposobem ubioru, a nawet mimiką. Przypomina to trochę rodzaj sztywnej dworskiej etykiety, tylko obejmującej całe społeczeństwo. Im bardziej precyzyjna i im bardziej wszechobejmująca etykieta, tym bardziej zbliżamy się do stanu niebiańskiego spokoju.
Te zbiory precyzyjnych norm zachowań stanowią w konfucjanizmie najbardziej istotną część wiedzy praktycznej, wobec której zwykła wiedza techniczna czy ekonomiczna ma znaczenie drugorzędne.

Cnota, lojalność i humanizm

Do postępowania zgodnego z niebiańskim porządkiem jest jednak potrzebna nie tylko jak najbardziej dogłębna jego znajomość, lecz także silna wola aby postępować zgodnie ze swoją wiedzą niezależnie od okoliczności. Taka niezłomna wola jest podstawową cnotą konfucjańską i przyjmuje się, że podstawowym celem wychowania w rodzinie jest właśnie zaszczepienie tej woli ludziom. Konfucjusz przyjmował, że nawet jeśli rodzice posiadają tylko szczątkową wiedzę na temat niebiańskiego planu – zawsze mogą zaszczepić przynajmniej ogólną cnotę swoim dzieciom, poprzez nauczenie dobrowolnego podporządkowania się ich nakazom i to, paradoksalnie nawet wtedy, gdy te nakazy nie są do końca zgodne z niebiańskim porządkiem. Ten rodzaj myślenia – podporządkowywanie się autorytetowi w celu kultywowania cnoty – nawet wtedy gdy być może nie ma on racji – jest bardzo charakterystyczne dla całego systemu etycznego konfucjanizmu. Z drugiej strony cnota konfucjańska w przypadku osób mających władzę i autorytet wyraża się w pojęciu, które tłumaczy się często jako „humanizm”. Humanizm władcy to umiejętność ograniczania swojej władzy, tak aby jego decyzje nie krzywdziły poddanych jego władzy osób.

Taoizm: tradycyjny chiński system filozoficzny i religijny. Stworzenie filozofii taoistycznej przypisuje się Laozi w VI wieku p.n.e., taoizm religijny powstał w II i III wieku n.e. Za najważniejsze księgi taoizmu uważa się Daodejing oraz Zhuangzi.
Taoizm był jednym, obok konfucjanizmu, z dwóch najważniejszych systemów filozoficzno–religijnych w Chinach. Taoizm religijny – w przeciwieństwie do względnie ortodoksyjnego konfucjanizmu – był jednak otwarty na zapożyczenia z innych wierzeń. W różnych okresach otwierał się na elementy konfucjanizmu, szamanizmu, buddyzmu, chrześcijaństwa i manicheizmu.

Znany taoistyczny znak symbolizuje dwa przeciwstawne elementy kosmiczne: element in (negatywny, bierny, mroczny, i jak to zwykle bywa u proroków: żeński) oraz element jang (pozytywny, czynny, jasny, męski)

"Laotse potępia gwałt, wojnę; chce sprowadzić dominimum interwencję państwa. "Odpłacaj za zło sprawiedliwością, a za dobroć dobrocią". To zalecenie nie jest również zapożyczone z naszych Ksiąg świętych.

Religją, opartą naTao, jest taoizm; ta religja bardzo zwyrodniała. Wpływy buddyjskie, skomplikowany system magji nadwerężyły jej charakter (filozoficzna postawa Lao-tsy i Czuang-tsy stały się z biegiem czasu źródłem najgorszych praktyk religijnych, które oddaliły się od filozofii; obecnie taoizm posiada magiczne sztuki takie jak: kontrola oddechu, alchemia, dieta, sztuka erotyczna zapewniająca osiągnięcie jak największej fizycznej i psychicznej mocy oraz maksymalne przedłużenie życia, w związku z tym powstawały nawet legendy o nieśmiertelnych taoistach, którzy zgłębili dodatkowo sztukę latania na obłokach, ukazywania się i znikania wedle woli i innych niezwykłości, żywić się oni mieli rosą lub magicznymi owocami, jak donoszą kroniki w roku 219 p.n.e. cesarz Szy Huang Ti wysłał trzytysięczną flotylle chłopców i dziewcząt, aby poszukiwali owych mitycznych miejsc zamieszkałych przez tych nadludzi, tradycja mówi, że jedynym wynikiem wyprawy było założenie Japonii- przyp.). Taoizm ma egzorcystów, mnichów i zakonnice, naczelnika religijnego, który jest jakby papieżem (bez władzy świeckiej). Obrzędy są archaiczniejsze od doktryny, będąc pochodzenia ludowego. W święto wiosny zapalają ognie, w które kapłani taoistyczni, nawpół nadzy, rzucają ryżu i soli, i które przebiegają boso; jest to przeżytek kultu słonecznego. Woda jest uosobiona przez króla Smoków, któremu wznoszą świątynie na brzegach jezior i rzek. Zmarłym winno się zapewnić spoczynek w mogile, bez czego dokuczać będą żywym. Drobiazgowe przepisy czuwają nad wyborem grobowców, i nieskończone ostrożności zachowywane są, żeby przeszkodzić ich pogwałceniu. Wszystko to tworzy umiejętność, zwaną feng-szui, do której pobożni taoiści są tem więcej przywiązani, że kładła długo przeszkody pracom inżynierów europejskich (feng-szui jest po buddyzmie i jodze, kolejną idiotyczną ideą, którą Zachód recypował w swej szalonej modzie dalekowschodniej; poradniki feng-szui występują w wielu tłumaczeniach i wielu wydaniach

Wielce pozytywnym wątkiem w tym systemie religijnym były słowa Czuang-tsy o wolności. Według niego każda istota jest nieskrępowana żadnymi zasadami tzw. moralnymi, dla każdego dobry jest taki sposób życia jaki uzna za właściwy (oczywiście nieszkodzący innym). Nie należy więc niewolić innych nawet dla ich rzekomego dobra.

Według taoizmu siła pobudzająca do wyświadczania dobra tkwi w przyrodzie

  

Sztuka składania papieru, czyli Origami.

Origami to sztuka składania papieru, która powstała w chinach, jednakże rozwinięta została w Japonii i jest uznawana za tradycyjną sztukę japońską. W XX wieku ostatecznie ustalono reguły origami: punktem wyjścia ma być kwadratowa kartka papieru, której nie wolno ciąć, kleić i dodatkowo ozdabiać i z której poprzez zginanie tworzone są przestrzenne figury.

motyle z origami

 

żuraw z origami

     Przedstawiam krok po kroku jak zrobić żurawia ^^

A teraz motyla ^^

A tutaj filmik na wypadek, gdyby ktoś miał jakieś problemy :)

Życzę miłej zabawy! 。.:☆*:･'(*⌒―⌒*)))
________________________________________
Na końcu bardzo chciałabym przeprosić za moją długą nieobecność, która była spowodowana zepsuciem się komputera co uniemożliwiało mi dodawanie postów ;-; mam nadzieję, że nic wielkiego się nie stało ;-; 
Przepraszam bardzo i życzę miłego dnia/wieczoru/nocy ^^
 

Tango-no Sekku ζ°)))彡

Tano-no Sekku to Dzień Dziecka w Japonii obchodzony dnia 5maja. 
Japończycy uważają dzieci za jedno z największych swoich "aktywów". Święto Dziecka jest więc dniem, w którym szczególnie podkreśla się potrzebę poszanowania praw dzieci oraz wychowania ich w zdrowiu i szczęściu. Dla dzieci święto to jest również znakomitą okazją do wyrażania swej wdzięczności rodzicom za ich miłość, trud wychowawczy i troskliwą opiekę.

Charakter święta 
Kodomo-no Hi jest jednym z pięciu historycznych świąt japońskich (jap. 節句 sekku), związanych z porami roku i magią liczb. Ich tradycja wywodzi się ze starożytnych Chin. Poprzez liczne zmiany na przestrzeni dziejów (dawniej to święto było znane pod nazwą Tango-no Sekku, Tango-no Sechi, Chogo, Tanyo lub Shōbu-no Sekku (jap. 菖蒲の節句 Festiwal Irysów) i stanowiło męski odpowiednik Święta Lalek (Hinamatsuri) – święta bardzo podobnego w swym charakterze, z tym że przeznaczonego dla dziewczynek, a obchodzonego w dniu 3 marca.
W roku 1948 Święto Chłopców (Tango-no Sekku) zostało oficjalnie przemianowane na Święto Dziecka (Kodomo-no Hi) i ustanowione japońskim świętem narodowym.
Jednakże w większości japońskich rodzin święto to nadal jest obchodzone w sposób tradycyjny, czyli jako Święto Chłopców. Uważa się, że w tym dniu rodzice powinni modlić się za zdrowie i dzielność swych męskich potomków. Japoński sposób świętowania codziennych zabiegów o zdrowy i szczęśliwy rozwój chłopców, ma bardzo długą historię i jest wypełniony wieloma szczególnymi zwyczajami oraz właściwą dla nich symboliką.
Każdy, kto ma sposobność podróżować po Japonii w drugiej połowie kwietnia oraz w początkach maja, ma okazję oglądać prawie wszędzie liczne koi-nobori - ogromne proporce, mieniące się żywymi kolorami. Proporce te, przedstawiające kolorowe karpie, są wykonane z papieru lub tkaniny i uformowane w długi, pusty w środku worek (rękaw). Razem z długimi, czerwonymi i białymi wstążkami, symbolizującymi kaskadę wody oraz ze złoconymi wiatraczkami, są przyczepiane linką do bambusowej tyczki i mocowane wysoko na masztach, balkonach lub dachach domów. Dzięki takiej formie i usytuowaniu łatwo napełniają się wiatrem i żwawo powiewają, zdając się pływać w powietrzu ponad szczytami domów.
Dla każdego chłopca w rodzinie powiewa oddzielny proporczyk przedstawiający karpia - największy dla najstarszego, a dla młodszych coraz mniejsze. Karp stał się symbolem Święta Chłopców, ponieważ Japończycy uznają go za rybę o niezwykłej werwie, tak pełną energii i niespożytej siły, że może płynąć pod prąd nawet szybko płynących strumieni i wodospadów. Właśnie ze względu na niezwykłą determinację tej ryby w pokonywaniu przeszkód, reprezentuje ona odwagę i zdolność osiągania wysoko postawionych celów. Karp jest uważany za symbol najbardziej do tego odpowiedni, gdyż jego życiowa postawa może stanowić dla młodych mężczyzn zachętę do pokonywania wszelkich trudności i działań, stanowiąc dla nich przykład ambicji, wytrwałości i sposobu osiągania życiowych sukcesów.

Wierzenia i rytuały
Współczesny sposób obchodzenia Święta Dziecka zachował wiele tradycyjnych rytuałów: oprócz opisanego wcześniej zwyczaju wywieszania na zewnątrz domów proporców koi-nobori, we wnętrzach domów urządza się specjalne wystawy, zwane gogatsu-ningyō, które umieszczane są w pokojach gościnnych lub w specjalnych alkowach, zwanych tokonoma.

Wśród dekoracji gogatsu-ningyō są miniaturowe hełmy, komplety zbroi, miecze, łuki i strzały, jedwabne proporce z herbami rodowymi oraz lalki wojowników. Lalki te przedstawiają postacie wojowników znanych z historii i legend: Kintarō – chłopca o postawie Herkulesa, który - gdy dorósł - stał się generałem; Shoki – starożytnego chińskiego generała, którego uważano za postać chroniącą ludzi od diabłów; Momotarō – japońskiego odpowiednika Dawida, który pokonał japońskiego Goliata.
W dniu Święta Chłopców dziewczynki są gośćmi swoich braci, podobnie jak chłopcy są gośćmi swych sióstr w dniu 3 marca, z okazji Święta Dziewczynek (Hinamatsuri). Rodzice dostarczają w tym dniu dzieciom tradycyjnych przysmaków, takich jak chimaki (słodkie ryżowe kluski owijane liśćmi bambusa), sasa-dango czy kashiwa-mochi (różne rodzaje ryżowych ciasteczek nadziewanych słodką czerwoną pastą fasolową i owijane liśćmi dębowymi).
Z japońskim Świętem Chłopców związany jest japońska roślina o nazwie shōbu, której długi wąski liść i długość ok. 80 cm przypominają kształtem japoński miecz nihon-tō. Jej obecność jest podkreślana w obchodach święta Tango-no Sekku, ponieważ brzmienie słowa shōbu (zapisywanego odmiennymi znakami kanji), oznacza również dążenie do osiągnięcia sukcesu, współzawodnictwo, walkę, a także militaryzm. Taka "gra słów" jest możliwa ze względu na homofoniczność języka japońskiego. Jednocześnie jest ona źródłem, lubianego przez Japończyków, przenoszenia znaczeń.
W dniu 5 maja Japończycy wrzucają liście i korzenie tataraku (shōbu) (czasem także piołunu) do gorącej wody, ciesząc się pachnącą, relaksującą kąpielą (shōbu-yu). Istnieje tradycyjne przekonanie, że dzięki zawartym w tej roślinie substancjom (m.in. olejki), jest ona skutecznym środkiem profilaktycznym przeciwko wielu chorobom. Wiele japońskich łaźni publicznych - szczególnie w tych rejonach, gdzie ludzie w mniejszym stopniu zostali skażeni zachodnimi wpływami i zachowali zwyczaj brania rano gorących kąpieli - otwiera swoje termy już wczesnym rankiem w dniach 4 i 5 maja.
Pokrojone w plastry kłącza tej rośliny i zalane sake to napój alkolowy zwany: shōbu-sake, shōbu-zake lub ayame-zake. Napój taki był ponoć szczególnie lubiany przez dawnych samurajów.
W dawnych czasach wierzono również, że liście shōbu posiadają magiczną moc gaszenia ognia. Z tej przyczyny do dziś jeszcze, w dniu 5 maja, szczególnie na terenach wiejskich, ludność przestrzega zwyczaju kładzenia ich na okapach dachów swoich domów, traktując je jako talizman zabezpieczający dom przed wybuchem pożaru lub nawiedzaniem go przez złe duchy.

flagi koinobori

 

Omamori wa watashi o mamorimasu ヽ(；▽；)ノ

Witam po dłuższej nieobecności, za którą bardzo przepraszam (Ｔ▽Ｔ) no ale wracam z nową porcją wiadomości ^^

Tytuł w wolnym tłumaczeniu oznacza "Amulet mnie ochroni." 

O-mamori to w Japonii talizman ochronny mający na celu ochranianie swojego właściciela przed nieszczęśliwymi wydarzeniami.

O-mamori można kupić w chramie shintoistycznym (miejsce kultu w japońskiej religii shintō. Odróżnia się także inne typy i rodzaje tych budowli o nazwach: jingū, miya, taisha.) oraz świątyni buddyjskiej.
O-mamori ma postać kawałka papieru lub materiału, ewentualnie cienkiej deseczki, z wypisanym imieniem bóstwa i modlitwą ochronną.
Nosi się je zawieszone na szyi w specjalnym woreczku, rzadziej w bambusowych osłonkach. Amulety wymieniane są na nowe podczas wizyty w świątyni w okresie Nowego Roku.

Współcześnie o-mamori, pozbawione swojego stricte religijne kontekstu, są popularną pamiątką turystyczną z Japonii.

O-mamori

  

I to w sumie na tyle jeśli chodzi o amulet O-mamori ^^
Jeśli post się spodobał to proszę piszcie w komentarzach ^^ :)

Nō. Teatr japoński.

Nō (jap. 能 nō, słowo to oznacza: umiejętność, talent, sztukę; inna nazwa: nōgaku 能楽) – jeden z głównych gatunków dramatu japońskiego. Pochodzić ma od ceremonialnych misteriów towarzyszących świętom shintō.
Wykonawcy głównych ról w przedstawieniu nō występują w maskach, a akcja koncentruje się głównie na opowieściach o bogach (kami) bądź na walce dobra ze złem (często w formie egzorcyzmów). Ta forma teatru skupia w sobie mimikę, taniec, śpiew oraz muzykę (głównie instrumenty perkusyjne). Nō jako osobny gatunek dramatu zapoczątkowany został w XIV wieku, zaś dekretem sioguna Ieyasu Tokugawy uznano go za oficjalny teatr japoński. Maski i kostiumy nō cenione są obecnie jako dzieła sztuki o wysokiej wartości.
Teatr nō w pełni ukształtował się na przełomie XIV i XV wieku, mając u podstaw różne formy widowiskowe od końca VI do XII wieku. Jego twórcami byli aktorzy – Kannami i jego syn Zeami. Nad ich działalnością sprawowali patronat siogunowie Ashikaga: Yoshimitsu i Yoshimochi.
Teatr ten był jedną z ulubionych form rozrywki samurajów. Jego dynamiczny rozwój został przerwany w XVII w. wraz z pojawieniem się mieszczańskiego teatru kabuki. Na przełomie XIX i XX w. podejmowano próby (nieudane) jego modernizacji. Do połowy lat 50. nie wzbudzał zainteresowania. Do przywrócenia jego świetności przyczynili się twórcy teatru współpracujący z badaczami m.in. pism Zeamiego, a po gościnnych występach za granicą (pierwszy w 1956 r. w Wenecji, później m.in. w Polsce: 1980, 1988 i 1994) oryginalna forma artystyczna nō zdobyła uznanie środowisk twórczych, także poza Japonią.
Scena teatru nō (nō-butai), przysłonięta dachem wspartym na kolumnach, wznosi się około 1 m ponad poziom widowni, od której oddziela ją pasmo drobnego żwiru, a składa się z kilku elementów. Scena główna (hon-butai) jest podstawowym miejscem gry. Z lewej strony odchodzi pomost (hashi-gakari), wzdłuż którego rosną trzy małe sosny (matsu). Prowadzi on do „pomieszczenia lustrzanego” (kagami-no ma), gdzie główny aktor zakłada maskę. Z prawej strony sceny głównej znajduje się przestrzeń przeznaczona dla chóru. Z przodu sceny głównej, pośrodku, znajdują się kilkustopniowe schodki, obecnie nieużywane.
Do sceny głównej przylega scena tylna – miejsce dla muzyków grających na flecie i kilku bębnach. Od tyłu zamyka ją drewniana ściana z namalowaną sosną (to symbol długowieczności). Dekoracje i rekwizyty (często np. wachlarz) są wykorzystywane bardzo oszczędnie.
Aktorzy poruszają się po pustej scenie. Typ przedstawianej postaci (nie zaś jej cechy indywidualne) określają bogato zdobione, kolorowe kostiumy oraz peruki. Współcześnie różne style gry w teatrze nō prezentują przedstawiciele pięciu rodów – szkół aktorskich: Kanze, Kongō, Komparu, Hōshō i Kita. Pełne przedstawienie pokazuje pięć dramatów nō, pomiędzy którymi są wystawiane cztery farsy (kyōgen).

Wykonawcy:
Znacząca większość aktorów teatru nō to mężczyźni. Role kobiece odgrywają oni w maskach. Do XX wieku udział kobiet w przedstawieniach nō był zakazany, na początku XX wieku zezwolono im na amatorskie praktykowanie tej sztuki, jednak dopiero po II wojnie światowej kobiety uzyskały prawo do wykonywania zawodu aktora teatru nō. Obecnie zawód ten praktykuje ok. 250 kobiet.

Słownictwo:

• Shite (jap. 仕手) – główny aktor, protagonista. W sztukach dwuczęściowych, w których aktor najpierw pojawia się jako człowiek, następnie jako duch lub demon, pierwsza rola nazywana jest maejite (jap. 前仕手), kolejna zaś nochijite (jap. 後仕手).
• Shitezure (jap. 仕手連れ) – aktor towarzyszący shite.
• Waki (jap. 脇) – aktor pomocniczy, deuteragonista.
• Wakizure (jap. 脇連れ) – aktor towarzyszący waki.
• Ai-kyōgen (jap. 間狂言) lub kyōgen (jap. 狂言) – komediowe interludium pomiędzy aktami.
• Hayashi (jap. 囃子), zwani też hayashi-kata (jap. 囃子方) – muzycy grający na czterech instrumentach:
  • fue – flet poprzeczny,
  • ōtsuzumi – większy bębenek uderzany ręką (zwany też okawa),
  • kotsuzumi – trzymany przy barku mniejszy bębenek uderzany ręką,
  • taiko –- bęben uderzany pałeczkami.
• Jiutai (jap. 地謡) – chór składający się zwykle z sześciu-ośmiu osób.
• Kōken (jap. 後見) – pomocnicy sceniczni, których rolą jest wnoszenie i wynoszenie rekwizytów, pomoc przy zmianie stroju aktorów.

Teatr Nō

Hanami (◕‿◕✿)

Dzisiejszy post będzie o Hanami,ale czym tak w ogóle to Hanami jest? już mówię (❁´◡`❁)

Hanami (jap. 花見, dosł. „oglądanie kwiatów”) – tradycyjny japoński zwyczaj podziwiania urody kwiatów, w szczególności kwiatów ozdobnych wiśni piłkowanych (Cerasus serrulata) (jap. 桜 lub 櫻, sakura). Hanami praktykowane jest od kilkuset lat i cieszy się w Japonii ogromną popularnością. Kwitnienie wiśni trwa od jednego do dwóch tygodni, zazwyczaj w marcu lub kwietniu, jest relacjonowane przez media i wyczekiwane przez większość Japończyków.
Pełnia kwitnienia (jap. 満開, mankai) następuje zazwyczaj tydzień po otwarciu pierwszych kwiatów (開花, kaika). Po kolejnym tygodniu drzewa zaczynają powoli przekwitać. W Japonii funkcjonuje również wcześniejsza, bardziej starożytna forma hanami, popularna wśród starszych osób, w której obiektem podziwu są kwiaty moreli japońskiej, zwanej też śliwą japońską (jap. 梅, ume). Ceremonie te mają spokojniejszy charakter niż często hałaśliwe i zatłoczone imprezy pory kwitnienia wiśni.
Do słowa hanami dodaje się często przedrostek honoryfikatywny o-, co tworzy słowo o-hanami (お花見).

Historia

Zwyczaj hanami liczy sobie kilkaset lat. Najstarsze jego formy pojawiły się w okresie Nara (710-784), a jego źródeł można się doszukiwać w dworskim zwyczaju hana no en (花宴, dosł. „uczta kwiatowa”), powstałym pod wpływem dworskiej kultury Chin okresu dynastii Tang, oraz w istniejącej przynajmniej od VIII w. religijnej ceremonii oddawania czci bóstwom rezydującym w drzewach sakury. Rozróżnienie między dworskim zwyczajem a ceremonią religijną pojawia się jeszcze w XIV w., a wspomina o nim Kenkō Yoshida w swoich Zapiskach dla zabicia czasu, powstałych w latach 1330-1331.
Początkowo obiektem podziwu był kwiat moreli japońskiej (Prunus mume). W okresie Heian (794-1185) większą popularność zaczęły zdobywać kwiaty wiśni (sakury). Zwyczaj ten został spopularyzowany przez cesarza Sagę (嵯峨天皇 Saga-tennō, 786-842), który pod kwitnącymi drzewami wiśni w cesarskiej siedzibie w Kioto wydawał przyjęcia połączone z oglądaniem kwiatów i piciem sake. Uważa się, że w ten sposób zapoczątkował praktykowanie hanami w postaci zbliżonej do dzisiejszej. Również w okresie Heian pojawiła się poezja opisująca urodę delikatnych kwiatów, które były postrzegane jako metafora samego życia – krótkotrwałe piękno; uznawanie życia za coś tymczasowego było i jest bardzo popularne w kulturze japońskiej. Do dzisiaj kwiaty wiśni są jednym z kulturowych symboli Japonii.

	"世の中にたえて櫻のなかりせば 春の心はのどけからまし Gdyby na tym świecie nie było wcale kwiatów wiśni, Jakże spokojne byłyby nasze serca na wiosnę."
Ariwara no Narihira (825-880) ,wiersz zaczerpnięty z „Ise monogatari” (rozdz. 82), zamieszczony także w antologii „Kokinshū” (nr 53),

Hanami wywodzi się również z obrzędu mającego na celu wywróżenie zbiorów i otwierającego porę sadzenia ryżu. Jego uczestnicy składali ofiary u korzeni drzewa, a po ceremonii brali udział w przyjęciu; wierzono, że wraz z pojawieniem się kwiatów wiśni, w drzewo wstępuje Sagami, górskie bóstwo, oznajmiające rozpoczęcie sadzenia ryżu.
Genji monogatari, japońska powieść powstała w XI w. (szczyt okresu Heian), była pierwszym utworem literackim, w którym pojawiło się określenie „podziwiania kwiatów wiśni” (rozdział 8, 花宴, Hana no En, „Pod kwiatami wiśni”). W późniejszej poezji tanka i haiku „kwiaty” zawsze oznaczały „kwiaty wiśni”, a terminy hanami i hana no en (dosł. „kwiatowa uczta”) używane były wyłącznie w odniesieniu do „oglądania kwiatów wiśni”. Początkowo zwyczaj hanami praktykowany był jedynie na cesarskim dworze, jednak w okresie Azuchi-Momoyama (1568-1600) rozpowszechnił się także wśród samurajów. Hideyoshi Toyotomi (1536-1598) wydawał wielkie przyjęcia hanami w Yoshino i Daigo, co znacznie przyczyniło się do popularności tego zwyczaju w Japonii. Niedługo później wśród chłopstwa pojawił się zwyczaj odwiedzania pobliskich gór i spożywania obiadów pod kwitnącymi tam wiśniami, określany mianem „wiosennej wycieczki w góry”. Połączył się on ze zwyczajem praktykowanym wśród szlachty, dając początek współczesnej, „miejskiej” wersji hanami. W okresie Edo (1600-1867) hanami rozpowszechniło się w całym społeczeństwie japońskim, po części dzięki siogunowi Yoshimune Tokugawie, który dla rozwoju handlu stworzył wiśniowe sady na przedmieściach Edo.

Obecnie
W Japonii tradycja hanami jest nieustająco żywa. W okresie kwitnienia wiśni tysiące ludzi zapełniają parki, bawiąc się pod ukwieconymi drzewami, przy czym niekiedy zabawa przeciąga się do późnych godzin nocnych. Dla ponad połowy terytorium Japonii dzień kwitnięcia wiśni zbiega się z początkiem roku szkolnego oraz roku podatkowego, w związku z czym uroczystości otwarcia często rozpoczynają się od hanami. Najlepsze miejsca w parkach zajmowane są na kilka godzin, a niekiedy nawet na kilka dni przed samym wydarzeniem. W miastach takich jak Tokio popularne są nocne zabawy pod drzewami wiśni (yozakura, 夜桜, dosł. „nocna sakura”), niekiedy, jak np. w tokijskim parku Ueno, przy świetle papierowych lampionów.
Prognoza kwitnienia (桜前線, sakura-zensen, dosł. „front sakury”) ogłaszana jest co roku przez Japońską Agencję Meteorologiczną i z uwagą śledzona przez osoby planujące udział w hanami. Pierwsze wiśnie kwitną na subtropikalnej wyspie Okinawa, zaś na wysuniętej najbardziej na północ wyspie Hokkaido pojawiają się one dużo później. W większości wielkich miast, jak Tokio, Kioto czy Osaka, pora kwitnienia wiśni przypada na przełom marca i kwietnia. Tak telewizja, jak i gazety uważnie śledzą „front sakury”, w miarę jak przesuwa się on z południa na północ.
Świętowanie hanami wiąże się ze spożywaniem tradycyjnych japońskich potraw takich jak dango (kulki ryżowe), powszechnie pije się też sake i piwo. Japońskie przysłowie „lepsze dango od kwiatów” (花より団子, hana yori dango) odnosi się do osób, które wolą ucztować niż podziwiać wiśnie. Inne popularne powiedzenie związane z hanami – „Ciała zmarłych pochowane są pod drzewami wiśni!” (jap. 桜の樹の下には屍体が埋まっている！ Sakura no ki no shita ni wa shitai ga umatte iru!) – pochodzi z pierwszej linijki opowiadania z 1925 roku pt. „Pod drzewami wiśni”, napisanego przez autora o nazwisku Motojirō Kajii.

Poza Japonią 
W 1912 r. Japonia podarowała Stanom Zjednoczonym 3000 drzew wiśniowych w dowód przyjaźni pomiędzy obu krajami. Drzewa te, wraz z kolejnymi 3800 w 1956 r., posadzone zostały w Waszyngtonie, gdzie co roku odbywa się Narodowy Festiwal Kwiatów Wiśni (ang. National Cherry Blossom Festival).
Do zwyczaju hanami nawiązuje tak tytułem, jak i treścią niemiecki film z 2008 r. Hanami – Kwiat wiśni w reżyserii Doris Dörrie, nagrodzony przez Niemiecką Akademię Filmową.


Powiem szczerze,że chciałabym osobiście zobaczyć jak rozkwitają wiśnie,chciałabym wziąć udział w tym wydarzeniu jakim jest "Hanami" to musi być na prawdę piękne widowisko *-* a czy wy chcielibyście zobaczyć na własne oczy jak rozkwitają kwiaty wiśni?:3

A tutaj bonus w postaci krótkiego filmiku :) przedstawiajacy mniej więcej jak wygląda ten dzień :) 
https://www.youtube.com/watch?v=jzRGIk1KzqU

Źródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Hanami

Czarne burgery? No tak przecież to Japonia :D

Na sam początek chciałabym przeprosić za nie wrzucanie postów przez długi okres czasu,jednakże aż do dziś nie miałam klawiatury ;-; no ale skoro już mam to "Anime World" powrót :D
___________________________________________________
Niektórzy pewnie już o nich słyszeli a niektórzy aż do tego czasu żyli w niewiedzy,mówimy o czarnych burgerach.
Są one bardzo popularne w Japonii,wielu ludzi je kupuje i większość mówi,że bardzo im smakują.
Jak to się stało,że one w ogóle powstały? otóż japoński Burger King nie wiedział jak oczarować znudzonych już tymi samymi daniami klientów,ale gdy już znalazł na to sposób to wszystkich zamurowało no bo...jak burgery mogą być czarne? a no mogą,czarny kolor to zasługa atramentu kałamarnicy w sosie i węgla bambusowego w serze brzmi tak sobie :/ ale i tak chciałabym spróbować a wy? :D
Hamburger składa się z tradycyjnej bułki w wersji black oraz z ponurego, czarnego jak dziura w kosmosie plasterka sera. Całość przyprawić można  czarnym ketchupem sporządzonym z atramentu mątwy. 

Swoją drogą słyszałam,że owe burgery są dostępne także poza Japonią bodajże w Kanadzie też można je zakupić c:
 

 

"Hunting For Online Demons"

Nowelka stworzona przez polską artystkę znaną jako "Katt Lett" zawierająca świetne obrazki  :)

"Kiedy zegar wybija północ,pojawiają się one.

Nikt nie wie,kim są,skąd przychodzą i dlaczego

pozostają w tym świecie cały miesiąc.

Niektórzy twierdzą,że to duchy,inni,że wytwory

chorej wyobraźni.

Wzbudzają przerażenie,odrazę i niepokój.

Nie wszyscy je widzą,ale ci,których nawiedzają,

są skłonni zrobić zaskakujące rzeczy,by

stracić je z oczu.

Nawet za cenę własnego życia..."

Jeden z obrazków zamieszczony w nowelce :)

116-stronicowa opowieść o demonach pojawiających się w styczniu każdego roku.

Nie każdy je widzi ale ci, którzy zostali owym darem obdarowani nie raz popadają w depresje, a także myślą o samobójstwie byleby się od tego uwolnić, jednakże są ludzie, którzy chcą je kontrować a raczej mogą to robić.

Główną bohaterką jest dziewczyna imieniem Sammie, która widzi owe demony przez co uważana jest za schizofreniczkę, wariatkę i wszystko inne co jest z tym związane, odnajduje się na stronie "HFOD" gdzie poznaje ludzi takich jak ona, widzących paskudne demony, czujących ten smród, który wydzielają ich martwe ciała.

Sammie zakochuje się w jednym z użytkowników o nazwie "Mastema" mimo, iż nigdy go nie widziała rozwinęło się w niej gorące uczucie zwane miłością, przez samo pisanie z chłopakiem, jednak pewnego dnia dochodzi do tragedii, bowiem "Mastema" popełnia samobójstwo na video czacie, zdruzgotana Sammie postanawia zrobić to samo, by móc uwolnić się od demonów, niestety za każdym razem coś ją ratuje, a tym czymś jest...

(Dowiecie się gdy przeczytacie)

Gdy wuj zamierza wysłać ją do psychiatryka Sammie ucieka z domu, lecz nim to zrobiła umówiła się z użytkownikiem "HFOD", iż spędzi u niego jedną noc. 

Człowiek, którego zupełnie nie zna jest jedynym ratunkiem.

Po dotarciu na miejsce Samme spotyka się z użytkownikiem o imieniu Oscar i...zakochuje się w nim .

Okazuje się, iż chłopak zna ją od dawna, a także jest w niej zakochany.

Dziewczyna spędza u niego noc i zostaje jego dziewczyną :) 

(Nie piszę co działo się w nocy ;-; bo treść o zabarwieniu erotycznym ;-;)

No i od tego momentu akcja zaczyna się rozkręcać ^^ ale ja już więcej nie powiem, albowiem sami musicie się dowiedzieć.

 

Nowelka bardzo wciąga, jej treść pochłonęłam w 3h, czytając natrafiamy na wspaniale wykonane obrazki, które umilają czytanie :) a okładka jest śliczna ^^ oczywiście jak dla mnie c: 

 

Intrygujący wątek z demonami, nie wyjaśnione sprawy, które zostają wyjaśnione pod koniec, świetni bohaterowie, romans, odrobina erotyzmu, jednym słowem książka idealna na chłodne wieczory.

 

 

 

Gorąco polecam ^^

Świetnie wykonana okładka :)

 

Ps. Nie chciałam za bardzo spoilerować, więc mam nadzieje, że jakoś udało mi się przedstawić z grubsza fabule, bez zbędnych spoilerów ;-;

Nowelkę możecie zakupić na stronie Yatta.pl ^^

 

https://www.youtube.com/watch?v=Y5Smt78ekVI  

 

Ubikacja w Japonii i nutka ♫

Przede wszystkim chciałabym bardzo przeprosić za to,iż tak długo nie było nowego posta,lecz niestety nie miałam czasu aby go napisać ;-; 
Tak czy inaczej zapraszam na nowy post ^.^ i życzę miłego czytania ^.^

Ubikacje publiczne
Ubikacje publiczne są zwykle łatwo dostępne w całej Japonii. Można je znaleźć w domach towarowych, supermarketach, księgarniach, sklepach muzycznych i parkach, jak również na wszystkich stacjach kolejowych poza położonymi w małych miejscowościach. Niektóre starsze budynki ubikacji publicznych nie mają drzwi, dlatego mężczyźni korzystający z pisuarów są widoczni dla osób przechodzących obok. Od początku lat 90. XX wieku istniał ruch społeczny mający na celu uczynienie ubikacji publicznych czyściejszymi i bardziej gościnnymi niż były w przeszłości. Można się również spotkać z Japończykami, którzy oddają mocz publicznie, będącymi bądź nie pod wpływem alkoholu. Społeczeństwo japońskie potępia ten, nazywany tachi-shōben (jap. 立ち小便 oddawanie moczu na stojąco), obyczaj.
Choć wzrasta liczba toalet publicznych, które mają zarówno ubikacje w stylu zachodnim, jak i kucane, wiele stacji kolejowych w rejonie Tokio i publicznych szkół w całej Japonii ma zainstalowane jedynie ubikacje kucane. Podobnie jest również w parkach, świątyniach, tradycyjnych restauracjach i starszych budynkach. Ubikacje w stylu zachodnim są zwykle oznaczane ideogramami 洋式 (yōshiki), angielskimi słowami „Western-style”, uniwersalnym symbolem tego rodzaju ubikacji lub kombinacją tych trzech. Ubikacje dla niepełnosprawnych są zawsze w stylu zachodnim.
Papier toaletowy jest zwykle, lecz nie zawsze dostępny, więc wielu Japończyków nosi ze sobą małe paczki chusteczek do używania zamiast niego. Paczki takie są rutynowo rozdawane przechodniom jako reklama. Maszyny z papierem toaletowym na monety instaluje się czasami na zewnątrz ubikacji jako ostatnia deska ratunku dla zdesperowanych lub nieprzygotowanych.
Wiele publicznych ubikacji nie posiada mydła do mycia rąk, ani ręczników do ich wycierania, dlatego zaleca się nosić ze sobą chusteczki. Niektóre toalety publiczne są wyposażone w suszarki do rąk o dużej mocy, aby zmniejszyć ilość odpadów tworzonych przez papierowe ręczniki. Suszarki i krany są coraz częściej montowane wraz z czujnikami ruchu, aby dodatkowo zwiększyć oszczędność. Niemycie rąk w ogóle jest uważane za takie samo faux pas w Japonii, jak i w innych kulturach.

Klapki toaletowe
W japońskiej kulturze istnieje skłonność do dzielenia obszarów na czyste i nieczyste oraz minimalizowania kontaktu między nimi. Na przykład wnętrze domu uważane jest za czyste, a obszar na zewnątrz niego za nieczysty. Aby oddzielić te dwa obszary, zdejmuje się nieczyste buty przed wejściem do domu tak, aby nie miały styczności z czystym wnętrzem domu. Historycznie ubikacje były umieszczone poza domem i w drodze do nich noszono buty. Dziś ubikacje są prawie zawsze wewnątrz domu, a warunki higieniczne uległy znaczącej poprawie, ale ubikacja nadal uważana jest za nieczystą, mimo że istnieje o wiele większe prawdopodobieństwo skażenia bakteryjnego w innych rejonach domu.
Aby zminimalizować kontakt pomiędzy nieczystą podłogą ubikacji a czystą podłogą w pozostałej części domostwa, w wielu domach, jak również w niektórych publicznych ubikacjach, przed drzwiami do ubikacji znajdują się klapki toaletowe (jap. トイレスリッパ toire surippa), które powinny być noszone wewnątrz niej i zdejmowane natychmiast po jej opuszczeniu. Ich obecność (lub brak) wskazuje również to, czy ktoś korzysta w danym momencie z ubikacji. Klapki są produkowane w różnych formach: proste wykonane z tworzywa, ozdobne z nadrukami postaci anime dla małych dzieci, a nawet ze zwierzęcego futra dla zamożnych. Częstym faux pas popełnianym przez obcokrajowców jest zapomnienie o zdjęciu klapek toaletowych po opuszczeniu ubikacji i noszenie ich w pozostałej części domu, a co za tym idzie mieszanie obszaru czystego z nieczystym.

Dźwiękowa ksieżniczka
Wiele japońskich kobiet jest zażenowanych myślą, że ktoś mógłby je usłyszeć w czasie oddawania moczu. Aby ukryć dźwięk wydalania, wiele kobiet korzystając z ubikacji publicznych nieustannie spłukiwało wodę przez co zużywano zbytecznie dużo wody^. Ponieważ kampanie edukacyjne nie przyniosły rezultatów, w latach 80. XX wieku wprowadzono urządzenie, które po uruchomieniu wytwarzało dźwięk spłukiwanej wody, co eliminowało potrzebę rzeczywistego spłukiwania. Powszechnie stosowanym urządzeniem jest Otohime (jap. 音姫^?, dosł. dźwiękowa księżniczka); nawiązujące do imienia japońskiej bogini Otohime (której imię zapisuje się za pomocą innego ideogramu – 乙姫, oznaczającego drugą księżniczkę), pięknej córki króla morza Ryūjina. Obecnie urządzenie to jest umieszczane w większości nowych publicznych ubikacji dla kobiet, a wiele spośród starszych publicznych ubikacji dla kobiet zostało zmodernizowanych pod tym kątem.
Otohime może być osobnym, zasilanym bateryjnie urządzeniem przyczepionym do ściany lub zintegrowanym elementem washletu. Uruchamia się je przez wciśnięcie przycisku lub ustawienie ręki przed czujnikiem ruchu. Dźwięk ustaje po ponownym wciśnięciu przycisku lub po upływie określonego czasu. Oszacowano, że dzięki niemu można zaoszczędzić do 20 litrów wody przy każdorazowym użyciu. Niektóre kobiety uważają, że Otohime brzmi sztucznie i wolą spłukiwać wodę. Jak dotąd nie stwierdzono zapotrzebowania na tego typu urządzenia w męskich ubikacjach publicznych.

Nutka♫

https://www.youtube.com/watch?v=s5_quqY91iY 

 

Seijin-shiki czyli ceremonia osiągnięcia dojrzałości

Seijin-shiki to japońska ceremonia osiągnięcia dojrzałości,ustanowiona oficjalnie w 1948r.

Do roku 1999 odbywała się zawsze 15 stycznia natomiast od roku 2000 jest świętem ruchomym wypadającym zawsze w drugi poniedziałek stycznia.

Z okazji seijin-shiki wszyscy, którzy po 2 kwietnia poprzedniego roku ukończyli 20 rok życia lub osiągną ten wiek do 1 kwietnia bieżącego roku wracają do swoich rodzinnych stron, gdzie pojawiają się w trakcie uroczystości organizowanej przez władze gminne, ubrani w tradycyjne, często niezwykle kosztowne, stroje. Podczas uroczystości przedstawiciel władz informuje wchodzących w okres dojrzałości o ich obowiązkach. Potem następują uroczystości w świątyniach. Organizowane są między innymi ćwiczenia kyūdō, mające pokazać, iż dorosłość jest nieustającym wyzwaniem, któremu można sprostać jedynie dzięki cierpliwości i samokontroli.
W Japonii ukończenie 20 lat pozwala na uczestniczenie w życiu politycznym oraz legalne picie alkoholu, palenie papierosów.

Pochodzenie święta
Święto wywodzi się z tradycji shintōistycznej, z ceremonii genpuku. Aż do XIX wieku, zgodnie z nakazem zwyczaju, 10-16 letni chłopcy z rodzin samurajskich otrzymywali eboshi wraz z imieniem, którym posługiwali się od tej pory już jako dorośli ludzie. Pewną odmiana tego rytuału była ceremonia kanrei, dokonywana wśród arystokracji. Natomiast chłopcy z ludu otrzymywali fundoshi. Po ceremonii genpuku chłopcy stawali się pełnoprawnymi członkami swojej społeczności. Mogli zakładać rodziny i brać udział w religijnych i politycznych sprawach społeczności.
Dziewczęta z kolei, mogły zawierać małżeństwa po ceremonii zwanej mogi, podczas której otrzymywały kimono. Zwykle działo się to pomiędzy 12 a 16 rokiem życia. W niektórych regionach oznaką dojrzałości były uczernione zęby i zgolone brwi.