Tak czy inaczej zapraszam na nowy post ^.^ i życzę miłego czytania ^.^
Ubikacje publiczne
Ubikacje publiczne są zwykle łatwo dostępne w całej Japonii. Można je znaleźć w domach towarowych, supermarketach, księgarniach, sklepach muzycznych i parkach, jak również na wszystkich stacjach kolejowych poza położonymi w małych miejscowościach. Niektóre starsze budynki ubikacji publicznych nie mają drzwi, dlatego mężczyźni korzystający z pisuarów są widoczni dla osób przechodzących obok. Od początku lat 90. XX wieku istniał ruch społeczny mający na celu uczynienie ubikacji publicznych czyściejszymi i bardziej gościnnymi niż były w przeszłości. Można się również spotkać z Japończykami, którzy oddają mocz publicznie, będącymi bądź nie pod wpływem alkoholu. Społeczeństwo japońskie potępia ten, nazywany tachi-shōben (jap. 立ち小便 oddawanie moczu na stojąco), obyczaj.
Choć wzrasta liczba toalet publicznych, które mają zarówno ubikacje w stylu zachodnim, jak i kucane, wiele stacji kolejowych w rejonie Tokio i publicznych szkół w całej Japonii ma zainstalowane jedynie ubikacje kucane. Podobnie jest również w parkach, świątyniach, tradycyjnych restauracjach i starszych budynkach. Ubikacje w stylu zachodnim są zwykle oznaczane ideogramami 洋式 (yōshiki), angielskimi słowami „Western-style”, uniwersalnym symbolem tego rodzaju ubikacji lub kombinacją tych trzech. Ubikacje dla niepełnosprawnych są zawsze w stylu zachodnim.
Papier toaletowy jest zwykle, lecz nie zawsze dostępny, więc wielu Japończyków nosi ze sobą małe paczki chusteczek do używania zamiast niego. Paczki takie są rutynowo rozdawane przechodniom jako reklama. Maszyny z papierem toaletowym na monety instaluje się czasami na zewnątrz ubikacji jako ostatnia deska ratunku dla zdesperowanych lub nieprzygotowanych.
Wiele publicznych ubikacji nie posiada mydła do mycia rąk, ani ręczników do ich wycierania, dlatego zaleca się nosić ze sobą chusteczki. Niektóre toalety publiczne są wyposażone w suszarki do rąk o dużej mocy, aby zmniejszyć ilość odpadów tworzonych przez papierowe ręczniki. Suszarki i krany są coraz częściej montowane wraz z czujnikami ruchu, aby dodatkowo zwiększyć oszczędność. Niemycie rąk w ogóle jest uważane za takie samo faux pas w Japonii, jak i w innych kulturach.
Klapki toaletowe
W japońskiej kulturze istnieje skłonność do dzielenia obszarów na czyste i nieczyste oraz minimalizowania kontaktu między nimi. Na przykład wnętrze domu uważane jest za czyste, a obszar na zewnątrz niego za nieczysty. Aby oddzielić te dwa obszary, zdejmuje się nieczyste buty przed wejściem do domu tak, aby nie miały styczności z czystym wnętrzem domu. Historycznie ubikacje były umieszczone poza domem i w drodze do nich noszono buty. Dziś ubikacje są prawie zawsze wewnątrz domu, a warunki higieniczne uległy znaczącej poprawie, ale ubikacja nadal uważana jest za nieczystą, mimo że istnieje o wiele większe prawdopodobieństwo skażenia bakteryjnego w innych rejonach domu.
Aby zminimalizować kontakt pomiędzy nieczystą podłogą ubikacji a czystą podłogą w pozostałej części domostwa, w wielu domach, jak również w niektórych publicznych ubikacjach, przed drzwiami do ubikacji znajdują się klapki toaletowe (jap. トイレスリッパ toire surippa), które powinny być noszone wewnątrz niej i zdejmowane natychmiast po jej opuszczeniu. Ich obecność (lub brak) wskazuje również to, czy ktoś korzysta w danym momencie z ubikacji. Klapki są produkowane w różnych formach: proste wykonane z tworzywa, ozdobne z nadrukami postaci anime dla małych dzieci, a nawet ze zwierzęcego futra dla zamożnych. Częstym faux pas popełnianym przez obcokrajowców jest zapomnienie o zdjęciu klapek toaletowych po opuszczeniu ubikacji i noszenie ich w pozostałej części domu, a co za tym idzie mieszanie obszaru czystego z nieczystym.
Dźwiękowa ksieżniczka
Wiele japońskich kobiet jest zażenowanych myślą, że ktoś mógłby je usłyszeć w czasie oddawania moczu. Aby ukryć dźwięk wydalania, wiele kobiet korzystając z ubikacji publicznych nieustannie spłukiwało wodę przez co zużywano zbytecznie dużo wody. Ponieważ kampanie edukacyjne nie przyniosły rezultatów, w latach 80. XX wieku wprowadzono urządzenie, które po uruchomieniu wytwarzało dźwięk spłukiwanej wody, co eliminowało potrzebę rzeczywistego spłukiwania. Powszechnie stosowanym urządzeniem jest Otohime (jap. 音姫, dosł. dźwiękowa księżniczka); nawiązujące do imienia japońskiej bogini Otohime (której imię zapisuje się za pomocą innego ideogramu – 乙姫, oznaczającego drugą księżniczkę), pięknej córki króla morza Ryūjina. Obecnie urządzenie to jest umieszczane w większości nowych publicznych ubikacji dla kobiet, a wiele spośród starszych publicznych ubikacji dla kobiet zostało zmodernizowanych pod tym kątem.
Otohime może być osobnym, zasilanym bateryjnie urządzeniem przyczepionym do ściany lub zintegrowanym elementem washletu. Uruchamia się je przez wciśnięcie przycisku lub ustawienie ręki przed czujnikiem ruchu. Dźwięk ustaje po ponownym wciśnięciu przycisku lub po upływie określonego czasu. Oszacowano, że dzięki niemu można zaoszczędzić do 20 litrów wody przy każdorazowym użyciu. Niektóre kobiety uważają, że Otohime brzmi sztucznie i wolą spłukiwać wodę. Jak dotąd nie stwierdzono zapotrzebowania na tego typu urządzenia w męskich ubikacjach publicznych.
Nutka♫
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz