Nō. Teatr japoński.

Nō (jap. 能 nō, słowo to oznacza: umiejętność, talent, sztukę; inna nazwa: nōgaku 能楽) – jeden z głównych gatunków dramatu japońskiego. Pochodzić ma od ceremonialnych misteriów towarzyszących świętom shintō.
Wykonawcy głównych ról w przedstawieniu nō występują w maskach, a akcja koncentruje się głównie na opowieściach o bogach (kami) bądź na walce dobra ze złem (często w formie egzorcyzmów). Ta forma teatru skupia w sobie mimikę, taniec, śpiew oraz muzykę (głównie instrumenty perkusyjne). Nō jako osobny gatunek dramatu zapoczątkowany został w XIV wieku, zaś dekretem sioguna Ieyasu Tokugawy uznano go za oficjalny teatr japoński. Maski i kostiumy nō cenione są obecnie jako dzieła sztuki o wysokiej wartości.
Teatr nō w pełni ukształtował się na przełomie XIV i XV wieku, mając u podstaw różne formy widowiskowe od końca VI do XII wieku. Jego twórcami byli aktorzy – Kannami i jego syn Zeami. Nad ich działalnością sprawowali patronat siogunowie Ashikaga: Yoshimitsu i Yoshimochi.
Teatr ten był jedną z ulubionych form rozrywki samurajów. Jego dynamiczny rozwój został przerwany w XVII w. wraz z pojawieniem się mieszczańskiego teatru kabuki. Na przełomie XIX i XX w. podejmowano próby (nieudane) jego modernizacji. Do połowy lat 50. nie wzbudzał zainteresowania. Do przywrócenia jego świetności przyczynili się twórcy teatru współpracujący z badaczami m.in. pism Zeamiego, a po gościnnych występach za granicą (pierwszy w 1956 r. w Wenecji, później m.in. w Polsce: 1980, 1988 i 1994) oryginalna forma artystyczna nō zdobyła uznanie środowisk twórczych, także poza Japonią.
Scena teatru nō (nō-butai), przysłonięta dachem wspartym na kolumnach, wznosi się około 1 m ponad poziom widowni, od której oddziela ją pasmo drobnego żwiru, a składa się z kilku elementów. Scena główna (hon-butai) jest podstawowym miejscem gry. Z lewej strony odchodzi pomost (hashi-gakari), wzdłuż którego rosną trzy małe sosny (matsu). Prowadzi on do „pomieszczenia lustrzanego” (kagami-no ma), gdzie główny aktor zakłada maskę. Z prawej strony sceny głównej znajduje się przestrzeń przeznaczona dla chóru. Z przodu sceny głównej, pośrodku, znajdują się kilkustopniowe schodki, obecnie nieużywane.
Do sceny głównej przylega scena tylna – miejsce dla muzyków grających na flecie i kilku bębnach. Od tyłu zamyka ją drewniana ściana z namalowaną sosną (to symbol długowieczności). Dekoracje i rekwizyty (często np. wachlarz) są wykorzystywane bardzo oszczędnie.
Aktorzy poruszają się po pustej scenie. Typ przedstawianej postaci (nie zaś jej cechy indywidualne) określają bogato zdobione, kolorowe kostiumy oraz peruki. Współcześnie różne style gry w teatrze nō prezentują przedstawiciele pięciu rodów – szkół aktorskich: Kanze, Kongō, Komparu, Hōshō i Kita. Pełne przedstawienie pokazuje pięć dramatów nō, pomiędzy którymi są wystawiane cztery farsy (kyōgen).

Wykonawcy:
Znacząca większość aktorów teatru nō to mężczyźni. Role kobiece odgrywają oni w maskach. Do XX wieku udział kobiet w przedstawieniach nō był zakazany, na początku XX wieku zezwolono im na amatorskie praktykowanie tej sztuki, jednak dopiero po II wojnie światowej kobiety uzyskały prawo do wykonywania zawodu aktora teatru nō. Obecnie zawód ten praktykuje ok. 250 kobiet.

Słownictwo:

• Shite (jap. 仕手) – główny aktor, protagonista. W sztukach dwuczęściowych, w których aktor najpierw pojawia się jako człowiek, następnie jako duch lub demon, pierwsza rola nazywana jest maejite (jap. 前仕手), kolejna zaś nochijite (jap. 後仕手).
• Shitezure (jap. 仕手連れ) – aktor towarzyszący shite.
• Waki (jap. 脇) – aktor pomocniczy, deuteragonista.
• Wakizure (jap. 脇連れ) – aktor towarzyszący waki.
• Ai-kyōgen (jap. 間狂言) lub kyōgen (jap. 狂言) – komediowe interludium pomiędzy aktami.
• Hayashi (jap. 囃子), zwani też hayashi-kata (jap. 囃子方) – muzycy grający na czterech instrumentach:
  • fue – flet poprzeczny,
  • ōtsuzumi – większy bębenek uderzany ręką (zwany też okawa),
  • kotsuzumi – trzymany przy barku mniejszy bębenek uderzany ręką,
  • taiko –- bęben uderzany pałeczkami.
• Jiutai (jap. 地謡) – chór składający się zwykle z sześciu-ośmiu osób.
• Kōken (jap. 後見) – pomocnicy sceniczni, których rolą jest wnoszenie i wynoszenie rekwizytów, pomoc przy zmianie stroju aktorów.

Teatr Nō

Hanami (◕‿◕✿)

Dzisiejszy post będzie o Hanami,ale czym tak w ogóle to Hanami jest? już mówię (❁´◡`❁)

Hanami (jap. 花見, dosł. „oglądanie kwiatów”) – tradycyjny japoński zwyczaj podziwiania urody kwiatów, w szczególności kwiatów ozdobnych wiśni piłkowanych (Cerasus serrulata) (jap. 桜 lub 櫻, sakura). Hanami praktykowane jest od kilkuset lat i cieszy się w Japonii ogromną popularnością. Kwitnienie wiśni trwa od jednego do dwóch tygodni, zazwyczaj w marcu lub kwietniu, jest relacjonowane przez media i wyczekiwane przez większość Japończyków.
Pełnia kwitnienia (jap. 満開, mankai) następuje zazwyczaj tydzień po otwarciu pierwszych kwiatów (開花, kaika). Po kolejnym tygodniu drzewa zaczynają powoli przekwitać. W Japonii funkcjonuje również wcześniejsza, bardziej starożytna forma hanami, popularna wśród starszych osób, w której obiektem podziwu są kwiaty moreli japońskiej, zwanej też śliwą japońską (jap. 梅, ume). Ceremonie te mają spokojniejszy charakter niż często hałaśliwe i zatłoczone imprezy pory kwitnienia wiśni.
Do słowa hanami dodaje się często przedrostek honoryfikatywny o-, co tworzy słowo o-hanami (お花見).

Historia

Zwyczaj hanami liczy sobie kilkaset lat. Najstarsze jego formy pojawiły się w okresie Nara (710-784), a jego źródeł można się doszukiwać w dworskim zwyczaju hana no en (花宴, dosł. „uczta kwiatowa”), powstałym pod wpływem dworskiej kultury Chin okresu dynastii Tang, oraz w istniejącej przynajmniej od VIII w. religijnej ceremonii oddawania czci bóstwom rezydującym w drzewach sakury. Rozróżnienie między dworskim zwyczajem a ceremonią religijną pojawia się jeszcze w XIV w., a wspomina o nim Kenkō Yoshida w swoich Zapiskach dla zabicia czasu, powstałych w latach 1330-1331.
Początkowo obiektem podziwu był kwiat moreli japońskiej (Prunus mume). W okresie Heian (794-1185) większą popularność zaczęły zdobywać kwiaty wiśni (sakury). Zwyczaj ten został spopularyzowany przez cesarza Sagę (嵯峨天皇 Saga-tennō, 786-842), który pod kwitnącymi drzewami wiśni w cesarskiej siedzibie w Kioto wydawał przyjęcia połączone z oglądaniem kwiatów i piciem sake. Uważa się, że w ten sposób zapoczątkował praktykowanie hanami w postaci zbliżonej do dzisiejszej. Również w okresie Heian pojawiła się poezja opisująca urodę delikatnych kwiatów, które były postrzegane jako metafora samego życia – krótkotrwałe piękno; uznawanie życia za coś tymczasowego było i jest bardzo popularne w kulturze japońskiej. Do dzisiaj kwiaty wiśni są jednym z kulturowych symboli Japonii.

	"世の中にたえて櫻のなかりせば 春の心はのどけからまし Gdyby na tym świecie nie było wcale kwiatów wiśni, Jakże spokojne byłyby nasze serca na wiosnę."
Ariwara no Narihira (825-880) ,wiersz zaczerpnięty z „Ise monogatari” (rozdz. 82), zamieszczony także w antologii „Kokinshū” (nr 53),

Hanami wywodzi się również z obrzędu mającego na celu wywróżenie zbiorów i otwierającego porę sadzenia ryżu. Jego uczestnicy składali ofiary u korzeni drzewa, a po ceremonii brali udział w przyjęciu; wierzono, że wraz z pojawieniem się kwiatów wiśni, w drzewo wstępuje Sagami, górskie bóstwo, oznajmiające rozpoczęcie sadzenia ryżu.
Genji monogatari, japońska powieść powstała w XI w. (szczyt okresu Heian), była pierwszym utworem literackim, w którym pojawiło się określenie „podziwiania kwiatów wiśni” (rozdział 8, 花宴, Hana no En, „Pod kwiatami wiśni”). W późniejszej poezji tanka i haiku „kwiaty” zawsze oznaczały „kwiaty wiśni”, a terminy hanami i hana no en (dosł. „kwiatowa uczta”) używane były wyłącznie w odniesieniu do „oglądania kwiatów wiśni”. Początkowo zwyczaj hanami praktykowany był jedynie na cesarskim dworze, jednak w okresie Azuchi-Momoyama (1568-1600) rozpowszechnił się także wśród samurajów. Hideyoshi Toyotomi (1536-1598) wydawał wielkie przyjęcia hanami w Yoshino i Daigo, co znacznie przyczyniło się do popularności tego zwyczaju w Japonii. Niedługo później wśród chłopstwa pojawił się zwyczaj odwiedzania pobliskich gór i spożywania obiadów pod kwitnącymi tam wiśniami, określany mianem „wiosennej wycieczki w góry”. Połączył się on ze zwyczajem praktykowanym wśród szlachty, dając początek współczesnej, „miejskiej” wersji hanami. W okresie Edo (1600-1867) hanami rozpowszechniło się w całym społeczeństwie japońskim, po części dzięki siogunowi Yoshimune Tokugawie, który dla rozwoju handlu stworzył wiśniowe sady na przedmieściach Edo.

Obecnie
W Japonii tradycja hanami jest nieustająco żywa. W okresie kwitnienia wiśni tysiące ludzi zapełniają parki, bawiąc się pod ukwieconymi drzewami, przy czym niekiedy zabawa przeciąga się do późnych godzin nocnych. Dla ponad połowy terytorium Japonii dzień kwitnięcia wiśni zbiega się z początkiem roku szkolnego oraz roku podatkowego, w związku z czym uroczystości otwarcia często rozpoczynają się od hanami. Najlepsze miejsca w parkach zajmowane są na kilka godzin, a niekiedy nawet na kilka dni przed samym wydarzeniem. W miastach takich jak Tokio popularne są nocne zabawy pod drzewami wiśni (yozakura, 夜桜, dosł. „nocna sakura”), niekiedy, jak np. w tokijskim parku Ueno, przy świetle papierowych lampionów.
Prognoza kwitnienia (桜前線, sakura-zensen, dosł. „front sakury”) ogłaszana jest co roku przez Japońską Agencję Meteorologiczną i z uwagą śledzona przez osoby planujące udział w hanami. Pierwsze wiśnie kwitną na subtropikalnej wyspie Okinawa, zaś na wysuniętej najbardziej na północ wyspie Hokkaido pojawiają się one dużo później. W większości wielkich miast, jak Tokio, Kioto czy Osaka, pora kwitnienia wiśni przypada na przełom marca i kwietnia. Tak telewizja, jak i gazety uważnie śledzą „front sakury”, w miarę jak przesuwa się on z południa na północ.
Świętowanie hanami wiąże się ze spożywaniem tradycyjnych japońskich potraw takich jak dango (kulki ryżowe), powszechnie pije się też sake i piwo. Japońskie przysłowie „lepsze dango od kwiatów” (花より団子, hana yori dango) odnosi się do osób, które wolą ucztować niż podziwiać wiśnie. Inne popularne powiedzenie związane z hanami – „Ciała zmarłych pochowane są pod drzewami wiśni!” (jap. 桜の樹の下には屍体が埋まっている！ Sakura no ki no shita ni wa shitai ga umatte iru!) – pochodzi z pierwszej linijki opowiadania z 1925 roku pt. „Pod drzewami wiśni”, napisanego przez autora o nazwisku Motojirō Kajii.

Poza Japonią 
W 1912 r. Japonia podarowała Stanom Zjednoczonym 3000 drzew wiśniowych w dowód przyjaźni pomiędzy obu krajami. Drzewa te, wraz z kolejnymi 3800 w 1956 r., posadzone zostały w Waszyngtonie, gdzie co roku odbywa się Narodowy Festiwal Kwiatów Wiśni (ang. National Cherry Blossom Festival).
Do zwyczaju hanami nawiązuje tak tytułem, jak i treścią niemiecki film z 2008 r. Hanami – Kwiat wiśni w reżyserii Doris Dörrie, nagrodzony przez Niemiecką Akademię Filmową.


Powiem szczerze,że chciałabym osobiście zobaczyć jak rozkwitają wiśnie,chciałabym wziąć udział w tym wydarzeniu jakim jest "Hanami" to musi być na prawdę piękne widowisko *-* a czy wy chcielibyście zobaczyć na własne oczy jak rozkwitają kwiaty wiśni?:3

A tutaj bonus w postaci krótkiego filmiku :) przedstawiajacy mniej więcej jak wygląda ten dzień :) 
https://www.youtube.com/watch?v=jzRGIk1KzqU

Źródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Hanami

Czarne burgery? No tak przecież to Japonia :D

Na sam początek chciałabym przeprosić za nie wrzucanie postów przez długi okres czasu,jednakże aż do dziś nie miałam klawiatury ;-; no ale skoro już mam to "Anime World" powrót :D
___________________________________________________
Niektórzy pewnie już o nich słyszeli a niektórzy aż do tego czasu żyli w niewiedzy,mówimy o czarnych burgerach.
Są one bardzo popularne w Japonii,wielu ludzi je kupuje i większość mówi,że bardzo im smakują.
Jak to się stało,że one w ogóle powstały? otóż japoński Burger King nie wiedział jak oczarować znudzonych już tymi samymi daniami klientów,ale gdy już znalazł na to sposób to wszystkich zamurowało no bo...jak burgery mogą być czarne? a no mogą,czarny kolor to zasługa atramentu kałamarnicy w sosie i węgla bambusowego w serze brzmi tak sobie :/ ale i tak chciałabym spróbować a wy? :D
Hamburger składa się z tradycyjnej bułki w wersji black oraz z ponurego, czarnego jak dziura w kosmosie plasterka sera. Całość przyprawić można  czarnym ketchupem sporządzonym z atramentu mątwy. 

Swoją drogą słyszałam,że owe burgery są dostępne także poza Japonią bodajże w Kanadzie też można je zakupić c: