Przede wszystkim chciałabym bardzo przeprosić za to,iż tak długo nie było nowego posta,lecz niestety nie miałam czasu aby go napisać ;-;
Tak czy inaczej zapraszam na nowy post ^.^ i życzę miłego czytania ^.^
Ubikacje publiczne
Ubikacje publiczne są zwykle łatwo dostępne w całej Japonii. Można je
znaleźć w domach towarowych, supermarketach, księgarniach, sklepach
muzycznych i parkach, jak również na wszystkich stacjach kolejowych poza
położonymi w małych miejscowościach. Niektóre starsze budynki ubikacji
publicznych nie mają drzwi, dlatego mężczyźni korzystający z pisuarów są
widoczni dla osób przechodzących obok. Od początku lat 90. XX wieku
istniał ruch społeczny mający na celu uczynienie ubikacji publicznych
czyściejszymi i bardziej gościnnymi niż były w przeszłości. Można się
również spotkać z Japończykami, którzy oddają mocz publicznie, będącymi
bądź nie pod wpływem alkoholu. Społeczeństwo japońskie potępia ten, nazywany tachi-shōben (jap. 立ち小便 oddawanie moczu na stojąco), obyczaj.
Choć wzrasta liczba toalet publicznych, które mają zarówno ubikacje w stylu zachodnim, jak i kucane,
wiele stacji kolejowych w rejonie Tokio i publicznych szkół w całej
Japonii ma zainstalowane jedynie ubikacje kucane. Podobnie jest również w
parkach, świątyniach, tradycyjnych restauracjach i starszych budynkach.
Ubikacje w stylu zachodnim są zwykle oznaczane ideogramami
洋式 (yōshiki), angielskimi słowami „Western-style”, uniwersalnym
symbolem tego rodzaju ubikacji lub kombinacją tych trzech. Ubikacje dla
niepełnosprawnych są zawsze w stylu zachodnim.
Papier toaletowy jest zwykle, lecz nie zawsze dostępny, więc wielu
Japończyków nosi ze sobą małe paczki chusteczek do używania zamiast
niego.
Paczki takie są rutynowo rozdawane przechodniom jako reklama. Maszyny z
papierem toaletowym na monety instaluje się czasami na zewnątrz
ubikacji jako ostatnia deska ratunku dla zdesperowanych lub
nieprzygotowanych.
Wiele publicznych ubikacji nie posiada mydła do mycia rąk, ani
ręczników do ich wycierania, dlatego zaleca się nosić ze sobą chusteczki.
Niektóre toalety publiczne są wyposażone w suszarki do rąk o dużej
mocy, aby zmniejszyć ilość odpadów tworzonych przez papierowe ręczniki.
Suszarki i krany są coraz częściej montowane wraz z czujnikami ruchu,
aby dodatkowo zwiększyć oszczędność. Niemycie rąk w ogóle jest uważane
za takie samo faux pas w Japonii, jak i w innych kulturach.
Klapki toaletowe
W japońskiej kulturze istnieje skłonność do dzielenia obszarów na czyste i nieczyste oraz minimalizowania kontaktu między nimi. Na przykład wnętrze domu uważane jest za czyste, a obszar na zewnątrz niego za nieczysty. Aby oddzielić te dwa obszary, zdejmuje się nieczyste buty przed wejściem do domu tak, aby nie miały styczności z czystym
wnętrzem domu. Historycznie ubikacje były umieszczone poza domem i w
drodze do nich noszono buty. Dziś ubikacje są prawie zawsze wewnątrz
domu, a warunki higieniczne uległy znaczącej poprawie, ale ubikacja
nadal uważana jest za nieczystą, mimo że istnieje o wiele większe prawdopodobieństwo skażenia bakteryjnego w innych rejonach domu.
Aby zminimalizować kontakt pomiędzy nieczystą podłogą ubikacji a czystą
podłogą w pozostałej części domostwa, w wielu domach, jak również w
niektórych publicznych ubikacjach, przed drzwiami do ubikacji znajdują
się klapki toaletowe (jap. トイレスリッパ toire surippa), które powinny być noszone wewnątrz niej i zdejmowane natychmiast po jej opuszczeniu.
Ich obecność (lub brak) wskazuje również to, czy ktoś korzysta w danym
momencie z ubikacji. Klapki są produkowane w różnych formach: proste
wykonane z tworzywa, ozdobne z nadrukami postaci anime dla małych dzieci, a nawet ze zwierzęcego futra dla zamożnych. Częstym faux pas
popełnianym przez obcokrajowców jest zapomnienie o zdjęciu klapek
toaletowych po opuszczeniu ubikacji i noszenie ich w pozostałej części
domu, a co za tym idzie mieszanie obszaru czystego z nieczystym.
Dźwiękowa ksieżniczka
Wiele japońskich kobiet jest zażenowanych myślą, że ktoś mógłby je usłyszeć w czasie oddawania moczu.
Aby ukryć dźwięk wydalania, wiele kobiet korzystając z ubikacji
publicznych nieustannie spłukiwało wodę przez co zużywano zbytecznie
dużo wody. Ponieważ kampanie edukacyjne nie przyniosły rezultatów, w latach 80. XX wieku wprowadzono urządzenie,
które po uruchomieniu wytwarzało dźwięk spłukiwanej wody, co
eliminowało potrzebę rzeczywistego spłukiwania. Powszechnie stosowanym
urządzeniem jest Otohime (jap. 音姫 , dosł. dźwiękowa księżniczka); nawiązujące do imienia japońskiej bogini Otohime (której imię zapisuje się za pomocą innego ideogramu – 乙姫, oznaczającego drugą księżniczkę), pięknej córki króla morza Ryūjina.
Obecnie urządzenie to jest umieszczane w większości nowych publicznych
ubikacji dla kobiet, a wiele spośród starszych publicznych ubikacji dla
kobiet zostało zmodernizowanych pod tym kątem.
Otohime może być osobnym, zasilanym bateryjnie urządzeniem
przyczepionym do ściany lub zintegrowanym elementem washletu. Uruchamia
się je przez wciśnięcie przycisku lub ustawienie ręki przed czujnikiem
ruchu. Dźwięk ustaje po ponownym wciśnięciu przycisku lub po upływie
określonego czasu. Oszacowano, że dzięki niemu można zaoszczędzić do 20
litrów wody przy każdorazowym użyciu. Niektóre kobiety uważają, że Otohime
brzmi sztucznie i wolą spłukiwać wodę. Jak dotąd nie stwierdzono
zapotrzebowania na tego typu urządzenia w męskich ubikacjach publicznych.
Nutka♫
Jest to blog przede wszystkim związany z Japonia oraz Anime ^.^ Postaram się aby czytelnicy tego bloga mogli dowiedzieć się czegoś więcej o "Kraju Kwitnącej Wiśni" ;3
sobota, 31 stycznia 2015
niedziela, 4 stycznia 2015
Seijin-shiki czyli ceremonia osiągnięcia dojrzałości
Seijin-shiki to japońska ceremonia osiągnięcia dojrzałości,ustanowiona oficjalnie w 1948r.
Do roku 1999 odbywała się zawsze 15 stycznia natomiast od roku 2000 jest świętem ruchomym wypadającym zawsze w drugi poniedziałek stycznia.
Z okazji seijin-shiki wszyscy, którzy po 2 kwietnia poprzedniego roku ukończyli 20 rok życia lub osiągną ten wiek do 1 kwietnia bieżącego roku wracają do swoich rodzinnych stron, gdzie pojawiają się w trakcie uroczystości organizowanej przez władze gminne, ubrani w tradycyjne, często niezwykle kosztowne, stroje. Podczas uroczystości przedstawiciel władz informuje wchodzących w okres dojrzałości o ich obowiązkach. Potem następują uroczystości w świątyniach. Organizowane są między innymi ćwiczenia kyūdō, mające pokazać, iż dorosłość jest nieustającym wyzwaniem, któremu można sprostać jedynie dzięki cierpliwości i samokontroli.W Japonii ukończenie 20 lat pozwala na uczestniczenie w życiu politycznym oraz legalne picie alkoholu, palenie papierosów.
Pochodzenie święta
Święto wywodzi się z tradycji shintōistycznej, z ceremonii genpuku. Aż do XIX wieku, zgodnie z nakazem zwyczaju, 10-16 letni chłopcy z rodzin samurajskich otrzymywali eboshi wraz z imieniem, którym posługiwali się od tej pory już jako dorośli ludzie. Pewną odmiana tego rytuału była ceremonia kanrei, dokonywana wśród arystokracji. Natomiast chłopcy z ludu otrzymywali fundoshi. Po ceremonii genpuku chłopcy stawali się pełnoprawnymi członkami swojej społeczności. Mogli zakładać rodziny i brać udział w religijnych i politycznych sprawach społeczności.
Dziewczęta z kolei, mogły zawierać małżeństwa po ceremonii zwanej mogi, podczas której otrzymywały kimono. Zwykle działo się to pomiędzy 12 a 16 rokiem życia. W niektórych regionach oznaką dojrzałości były uczernione zęby i zgolone brwi.
Subskrybuj:
Posty (Atom)